Dan wenken zij
dan wenken zij
waar ik loop
wandelen schaduwen
mij rustig voorbij
zij zijn niet van mij
maar passeren zonder
ooit terug te keren
verdwijnen uit zicht
in het gaan en toch komt
altijd de volgende eraan
hun lichtbron heb ik
nooit kunnen traceren
in een frequent proberen
vorm en lengte
verschillen soms wenken zij
alsof ze iets van mij willen
dan versnel ik mijn stap
met hen op de hielen
loopt mijn waan in de pas
wil melker
08/07/2017
Reacties op dit gedicht
| Anneke Bakker: | Zaterdag, juli 08, 2017 19:57 |
| Je eigen schaduw zul je nooit inhalen Wil, gaat gelijk met jou op. Bijzonder boeiend het onderschepte licht gefilosofeerd. ik wens je een mooie avond. Anneke |
|
| september: | Zaterdag, juli 08, 2017 17:46 |
| Mooi fascinerend gedicht dat de verwondering vasthoudt tot het einde. Heel mooi geschreven Wil. Het blijft bij. Liefs | |
| teun hoek: | Zaterdag, juli 08, 2017 08:54 |
| iets wat niet te ontlopen valt. h gr. th |
|
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: wil melker | ||
| Gepubliceerd op: 08 juli 2017 | ||
| Thema's: | ||