instorting van het platteland (een artikel in het
stil het landschap van
eenzame dreven en
bont gespikkelde bosjes
met vluchtende fazanten
naar waar de avondzon
in 't bleek gemaaid gras
zich te rusten legt
ergens bukken zich
boerderijen in schaduw
van vermoeide heggen
niemand klopt er meer aan
om taal in woningen te dragen
vensters met maskers te vullen
muren kijken daar naar binnen
waar alles nog zijn plaats kent
edoch geen vleugels heeft
om uit te vliegen
omdat er niemand is die lieft
lacht of weent; er geen woorden zijn
als prachtige wilde bloemen
of weelderige geurende rozen
over brede openstaande poorten
zelfs de zee vergeet
wat hij ons vertellen wil
al raast hij nog van tijd tot tijd
nog over zijn eigen naïviteit
en over rotsige stranden
met ver buiten de schepen
zwart als stille silhouetten
die geluidloos voorbij zeilen
naar waar ik nooit wil zijn
sunset 17-07-2017
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Dinsdag, juli 25, 2017 14:12 |
| Janny Scheybeler de Jonge, Dank je wel voor je lezen en reageren en sorry voor mijn late re erop. Warme genegen groet en heel prettige dinsdagnamiddag, |
|
| Janny Scheybeler de Jonge: | Maandag, juli 17, 2017 11:07 |
| een mooi schrijven graag gelezen hoor |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 17 juli 2017 | ||
| Thema's: | ||