Dat knopje.
Cyclamen op tafel
bloemen, één knop
nog ongeopend vol van beloven
Je weet haast
’t wordt ook zo’n bloem
niet zo moeilijk te geloven.
Mens nog in knop
genen in wording
is straks de bloei zoals van pa of ma
of wacht wat nieuws
In komend ontluiken
omdraai van knop waar ik zelf voor ga.
Hangt het verleden
zo diep in het denken
dat ik die knop niet meer overhaal?
Of besef ik kracht
Te verkrijgen
Voor een volkomen geëigende taal.
Vaak blijft men hangen
In ’t eerder beleven
Waarin alle toekomst verzandt
Wijzelf toch bepalen
ons gaan op de wegen
Waartoe ik uiteind’lijk in kunnen beland.
th