Zoveel ogen uit het hart.
Zoveel ogen al jaren
uit het hart van hen
die uit je leven zijn
verdwenen.
Schaduwen werden zij
in een steeg die je
nimmer meer bezocht.
Waar geen toekomst
was naast een verleden.
Mensen, gezichten, ze
prikkelen een gevoel
waar je niet meer bij
lijkt te kunnen komen.
Je wilt iets met hen
delen van toen,
maar hoe onbereikbaar
zijn zij geworden als
in voorbije dromen.
Soms meen je gezichten
te herkennen.
Verdwaalde ogen in een
voortgang van de tijd.
Je hart blijkt dan even
met medelijden te kloppen
voor een grijs gezicht in
zijn eigen strijd.
uit het hart van hen
die uit je leven zijn
verdwenen.
Schaduwen werden zij
in een steeg die je
nimmer meer bezocht.
Waar geen toekomst
was naast een verleden.
Mensen, gezichten, ze
prikkelen een gevoel
waar je niet meer bij
lijkt te kunnen komen.
Je wilt iets met hen
delen van toen,
maar hoe onbereikbaar
zijn zij geworden als
in voorbije dromen.
Soms meen je gezichten
te herkennen.
Verdwaalde ogen in een
voortgang van de tijd.
Je hart blijkt dan even
met medelijden te kloppen
voor een grijs gezicht in
zijn eigen strijd.
Reacties op dit gedicht
| Stroejaro: | Vrijdag, juli 21, 2017 20:09 |
| Bijzonder geschreven, knap. | |
| teun hoek: | Vrijdag, juli 21, 2017 18:23 |
| er is een komen en een gaan, veel meer dan je soms beseft. h gr. th |
|
| Anneke Bakker: | Vrijdag, juli 21, 2017 15:33 |
| Ik herken het wel Willem, in dromen zijn het schaduwen op de muur die je zou willen pakken, helaas zijn zij onbereikbaar geworden, kunnen we ons verhaal niet meer aan hen kwijt maar in ons hart zijn zij aanwezig. Heel mooi verwoordt in dit gedicht. Zonnige groeten. Anneke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Willem B. Tijssen | 
|
|
| Gecontroleerd door: Brenda | ||
| Gepubliceerd op: 21 juli 2017 | ||
| Thema's: | ||