automutilatie
Let op voor je dit leest, het kan beangstigend, triggerend zijn ...
Heb ik ooit gesneden
uit automutilatie
geloven de mensen mij wel
of denken ze dat ik het deed
uit animatie
Mijn moeder gelooft me niet
want ik houd geen littekens achter
gelooft mijn psychologe me wel
als dat niet zo is
doet me dat pijn en verdriet
Ze kijkt raar als ik erover praat
ik vraag dan: “geloof je dat ik automutileer”
dan knikt ze van ja
maar niet in de goede sfeer
Ik denk dat ze het zelf niet gelooft
en dat doet me zoveel pijn
want als niemand mij gelooft
vraag ik aan mezelf:
“zou het automutilatie geweest zijn?”
(waargebeurd)
Reacties op dit gedicht
| Aquarel: | Maandag, juli 24, 2017 09:57 |
| Heel herkenbaar, ik ben al een paar jaar gestopt met automutilatie, en heb ook geen littekens. Maar je psychologe zal je misschien beter begrijpen als je naar haar heel open bent over hoe en waarom je automulileert. Ik hoop dat je met de juiste hulp, net als ik kunt stoppen met jezelf pijn doen. Ik deed het om even uit de innerlijke pijn te komen, maar voelde me achteraf altijd zo waardeloos. Het is voor mij een negatieve spiraal die ik moest doorbreken. Dat is extra moeilijk als je geen begrip krijgt. Sterkte, liefs, Aquarel |
|
| Avr: | Zondag, juli 23, 2017 08:29 |
| Een droef schrijven! Zie de mooie reactie van artuurtje. De enige die jou het beste kent, ben jijzelf. Blijf dus vooral in jezelf geloven! Sterkte! mvg Avr | |
| artuurtje: | Zaterdag, juli 22, 2017 22:08 |
| Soms is het vraag naar hulp, Soms is het verdriet, Soms is het een ongrijpbaar gevoel, Soms is het angst, Soms is het liefde, Soms wil je voelen dat je leeft, Soms is het een doodswens zonder resultaat, Soms is het weten van de toekomst, Soms is het automutilatie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: gedichtenlady |  
|
|
| Gecontroleerd door: gedichtenlady | ||
| Gepubliceerd op: 22 juli 2017 | ||
| Thema's: | ||