omdraaien had gekund
een wind schuift golven
in je mond wuivend riet
een vis kronkelt door jouw ogen
glipt door jouw zwemmershand
vingers als graten
doorploegen de zee
wat volgt
is het intieme bekijken
van de maan
door de voorruit
die beslaat
op onze baan
de zolen van laarzen
wijken uit
in een ultiem gevecht
dat diepe gaten slaat
in de dijk
waarop wij staan
omdraaien had gekund
was daar niet
die eeuwige onmetelijke liefde
sunset 28-07-2017
Reacties op dit gedicht
