Als je mij verteld dat je hier eigenlijk niet meer wil zijn,
Breekt er iets in mij van binnen.
Alsof alle liefde en steun die ik je geef niet voldoende is om hier te willen blijven.
Alsof ik niet genoeg ben..
En diep van binnen weet ik dat het niets met mij te maken heeft,
Maar ik hoopte zo dat wel voor jou te kunnen zijn.
De gene die alles beter maakt,
Die jou beter kan maken.
Maar ik voel me nutteloos..
Ik kan alleen maar toekijken hoe je verder van me af glijd.
Je zien weglopen van de auto als ik je afzet,
Iedere stap die je zet je pijn doet.
Je lichaam wat niet meer wil.
Hoe kan ik dan van je wegrijden als ik niets liever wil dan je omarmen en je lichaam laten rusten.
De wallen onder je ogen die met de dag groter worden,
Ik voel me zo machteloos.
Ik kan je niet beter laten slapen,
Ik kan de stappen niet voor je lopen.
Ik kan jou hoofdpijn niet verminderen.
Ik kan jou wil in het leven niet vergroten.
Jou gevecht voelt als mijn gevecht,
Maar ik vecht tegen iets ontastbaars.
Ik weet niet hoe ik hier tegen kan vechten,
Want het is ook niet mijn gevecht.
Maar het is hart verscheurend om te zien dat het jou onderuit haalt,
Dat je weer een ronde hebt verloren,
Dat het beest je met de dag verder opslokt.
De onvoorspelbare stappen die het neemt,
En de verwoeste paden die het achter laat.
Het onzichtbare beest wat zoveel mogelijkheden vind om jou kapot te maken.
Het lijkt een immens genie,
Hoe het iedere keer weer een weg vindt als we een brug hebben afgebroken.
Het bouwt verder en verder,
Het is niet te stoppen.
Hoe kan je tegen zoiets vechten dan?
Ik ben zo bang je verliezen,
De paniek zit me zo hoog.
Hoe kan ik dit voorkomen?
Als mij al zo duidelijk is wat de uitkomst zal zijn als we niet op tijd zijn.
Het brand de bossen van jou leven,
Het stormt over de velden van jou kracht.
En je bent zo sterk, je vecht al zo lang.
Ik hoop met alles wat ik in mij heb dat je door blijft vechten.
Maar diep van binnen ben ik aan het wachten op het moment dat het niet meer gaat.
Wanneer je uit het leven stapt,
Wanneer je uit mijn hart stapt en een gat zal achter laten.
Je was altijd heel duidelijk dat dit niet was wat je wilde,
Maar de maanden verstrekken en je lijkt niet meer zo zeker te zijn.
Je vertelt me dat je er geregeld over na denkt.
Dat je bang wordt van jezelf en je gedachtes.
Het maakt mij kapot van binnen om te bedenken dat je zo bang bent,
Dat je echt geen andere weg meer vind dan die uitweg.
Hoe kan ik hier naast blijven staan en toekijken?
Laat mij een ronde vechten, laat mij dit beest verslaan,
Ik wou dat het kon..
Het enige wat ik kan hopen is dat dat ene telefoontje nooit zal komen,
Dat je de kracht kan vinden om door te gaan.
Laat me niet alleen,
Ik wil deze wereld niet zonder jou.
Laat het beest niet winnen,
Het is het niet waard.
Laat me hier niet achter met het onzichtbare beest.