Een klein beetje bijna helemaal dood
Zij wiegde de grenzen van mijn kunnen,
wijl de nevelslierten waakten,
stijf toedekten, doorschijnend verborgen,
en zij mij lijmde op haar rijm.
Ons ritme zong, met horten,
de wijde landen achter glas,
sidderden, ontsloten geheimen,
en parelend licht borrelde, lichtgrijsduister.
Wij verzengden hopeloos, vertrokken,
verkrampt, gevulde lippen lilden,
het licht ontplofte schel, zij zei:
ik ben een klein beetje bijna helemaal dood.
wijl de nevelslierten waakten,
stijf toedekten, doorschijnend verborgen,
en zij mij lijmde op haar rijm.
Ons ritme zong, met horten,
de wijde landen achter glas,
sidderden, ontsloten geheimen,
en parelend licht borrelde, lichtgrijsduister.
Wij verzengden hopeloos, vertrokken,
verkrampt, gevulde lippen lilden,
het licht ontplofte schel, zij zei:
ik ben een klein beetje bijna helemaal dood.
Reacties op dit gedicht
| dafeskelos: | Zondag, augustus 13, 2017 20:39 |
| Dankjewel, September.Grts. | |
| september: | Zaterdag, augustus 12, 2017 17:59 |
| Zeer origineel en diepgaand bijna gravend geschreven. Een goed gedicht Liefs |
|
Over dit gedicht
| Auteur: dafeskelos | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 12 augustus 2017 | ||
| Thema's: | ||