Ik voel me alleen,
't is absurd.
Er zijn nochtans veel mensen om me heen.
Ik voel me zo slecht,
Ik heb nochtans genoeg vrienden en vriendinnen.
Ik had beter niks gezegd.
Ik ben niks aan het verzinnen,
waarom ben ik zo raar?
Waarom kan ik niet eens van het leven genieten?
Waarom zit het leven zo raar in elkaar?
'T is niet altijd zo,
tuurlijk kan ik wel eens lachen.
Maar steeds komt het uit op hetzelfde ding,
de ene moment voel ik me goed en zing,
en plots zonder een signaal zit ik weer in die donkere put,
zonder ladder, zonder deur
en ben ik in staat iedereen te bevriezen
met mijn ijskoud rothumeur.
Ach, 't is al een oud verhaal,
ik stop maar met zagen
iedereen weet hoe ik ben
en niemand stelt zich nog vragen.