Ergens zal ik het vinden

Wat stelt mijn leven nog voor
Van iedereen moet ik door
Maar waarom horen jullie mij niet
Er is teveel kapot, er is teveel verdriet
Ik Ben zo op van het vechten en doorgaan
Ik kan dit leven niet meer aan
Ik Ben kapot, gebroken
Ik heb er al zoveel over gesproken
Maar mijn woorden zijn op
Mijn energie is op
Mijn vechtlust is op

Het heeft geen zin mij nog te redden
Het heeft geen zin om het over het eten te hebben
Dat is toch niet meer te redden
Luister en hoor mij
Sta niet boven mij maar naast mijn zij
Het is haast niet te verdragen
Het is niet meer alleen te dragen
Het is teveel
Ik wil het niet meer doen alleen
Want dat voelt nu zo gemeen

Samen kunnen we het aan
Samen kan ik er wel voor gaan

Er is bijna geen hoop meer
Ik kan dit gevecht niet weer
Het maakt mij kapot

Er moet toch ergens iets zijn wat die knop omzet naar de goede Kant,naar het goede leven

Geschreven door

Lunia

Reacties op dit gedicht

Lunia vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

claire vanfleteren:	Vrijdag, september 01, 2017 18:53
Je moet gaan voor het positieve op alles is er een oplossing, kijk naar de toekomst en lacht de narigheden weg!

Hans Winter:	Vrijdag, september 01, 2017 18:37
dag meisje aan mijn zij, groetje voor jou van mij, voor ons beider kloeker moed doet dat vast goed. hans

Over dit gedicht

Auteur: Lunia
Gecontroleerd door: christina
Gepubliceerd op: 01 september 2017
Thema's: [Dood] [Eten] [Angst]