Boomgestalte
Haar gestalte is nog altijd
hoewel geknot, ontsierd
vaal tekende winterspijt
beeld wenkt, zegeviert
lentebloei, zomeroogst
trilling, onstuitbare groei
zoals zij is er geen
septembers verzadigd
breekt licht zilverwit
op groen zacht wuiven
van buiten naar binnen
met het glooien, de tijd
in haar tijdloze te eren
licht als nieuw beginnen
zij gaat nergens heen
Reacties op dit gedicht
| september: | Zaterdag, september 09, 2017 22:00 |
| Bedankt voor jullie reacties! Liefs |
|
| EXPLICIT: | Zaterdag, september 09, 2017 01:46 |
| Zo voel ik elke avond wat van haar liefde als ik haar wuiven zie en het liefst ook naast haar zit... Zal haar bijna vallend blad een kus geven namens jou ;-) | |
| Pbouwknegt : | Vrijdag, september 08, 2017 20:17 |
| Nee, zij staat en ondergaat. Mooi!! | |
| Hans Winter: | Vrijdag, september 08, 2017 19:34 |
| het ranke blad van de wilg, die half gespleten, uiteengebogen toch tot bloei kan komen, zie hoe sierlijk, dit tere der wereld dat vertederen mag, voortgekomen uit die takjes van de stervende bast, ja dat stal reeds jong mijn stille hart. hans |
|
| Stroejaro: | Vrijdag, september 08, 2017 17:54 |
| Mooi geschreven. | |
| Anneke Bakker: | Vrijdag, september 08, 2017 17:49 |
| Jouw bewondering voor natuur en bomen steek je niet onder stoelen en banken m aar laat het hier los in een prachtig gedicht. Een bijzondere boom waarschijnlijk, weer in bijzondere bewoordingen hier neergezet. Graag gelezen September. Wens je een fijn weekend met lieve groet. Anneke |
|
| teun hoek: | Vrijdag, september 08, 2017 17:37 |
| mooi natuur gedicht. th | |
Over dit gedicht
| Auteur: september |  
|
|
| Gecontroleerd door: september | ||
| Gepubliceerd op: 08 september 2017 | ||
| Thema's: | ||