in herfstrode hemel
‘s avonds hangen
in herfstrode hemel
de huiden der doden
wolven en draken
mijn kind, schapen
en een koude wind
veegt ze samen
drogend, het pad af
naar het huis
het hout te zwaar
en ik, gebukt
in een tent uit tijd
wacht, morgen
nog eenmaal
een benige naald
en garen van haar haar
tegen de eerste vorst
sunset 27-10-2017
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Vrijdag, oktober 27, 2017 19:53 |
| claire vanfleteren, Het is toch echt een liefdesgedicht. De eerste strofe verwoordt mijn droefheid over alles wat ik meemaakte, de tweede mijn weg naar mijn bestemming (gebukt onder de last die ik altijd met me meedraag). En in de laatste strofe ben ik eindelijk thuis, bij haar. Nog een heel rustige vrijdagavond en dank je wel voor je lezen en vraag. Warme genegen groet, |
|
| claire vanfleteren: | Vrijdag, oktober 27, 2017 09:08 |
| even uitleggen aub! | |
