Verloren glans
Verloren glans
Alsof je in een beslagen ruimte bent
En steeds maar poetst om het zicht helder te krijgen
Het lijkt alsof het went
De leugens aaneen te rijgen
Toch staar je naar de achterkant
En weet je soms niet meer wat je ziet
Een hele dikke muur als tussenwand
De waarheid staart je aan, maar je ziet haar niet
Je wilt haar namelijk niet omdraaien
Want dan weet je dat je in die ogen moet staren
Gevuld vol ongeloof, want wie is zij
Die je door alle barsten aanstaart
Alles opzij, want dat is ze waard
Zij hoort bij mij, en is mij
Maar toch moet zij aan de blinde kant blijven
Als ik eindelijk heel wil zijn
Zonder steeds mijn brokstukken op te rapen
De boodschap wil eindelijk beklijven
Ik pak die spiegel beet
Ga eindelijk de confrontatie aan
Ik weet hoe de waarheid heet
Zal mijn weg zonder haar moeten gaan
Dag mijn alter ego
Ik heb je lief
Maar je maakt me kapot, het is zo
En hol van binnen, een hartendief
Echter een loze schil
Dit is niet wat ik werkelijk wil
Ik laat je los, ik laat je gaan
Alle trossen los, anders kan ik zelf niet gaan staan
Alsof je in een beslagen ruimte bent
En steeds maar poetst om het zicht helder te krijgen
Het lijkt alsof het went
De leugens aaneen te rijgen
Toch staar je naar de achterkant
En weet je soms niet meer wat je ziet
Een hele dikke muur als tussenwand
De waarheid staart je aan, maar je ziet haar niet
Je wilt haar namelijk niet omdraaien
Want dan weet je dat je in die ogen moet staren
Gevuld vol ongeloof, want wie is zij
Die je door alle barsten aanstaart
Alles opzij, want dat is ze waard
Zij hoort bij mij, en is mij
Maar toch moet zij aan de blinde kant blijven
Als ik eindelijk heel wil zijn
Zonder steeds mijn brokstukken op te rapen
De boodschap wil eindelijk beklijven
Ik pak die spiegel beet
Ga eindelijk de confrontatie aan
Ik weet hoe de waarheid heet
Zal mijn weg zonder haar moeten gaan
Dag mijn alter ego
Ik heb je lief
Maar je maakt me kapot, het is zo
En hol van binnen, een hartendief
Echter een loze schil
Dit is niet wat ik werkelijk wil
Ik laat je los, ik laat je gaan
Alle trossen los, anders kan ik zelf niet gaan staan
Reacties op dit gedicht
| Connection: | Woensdag, december 13, 2017 02:21 |
| Pracht duidelijk fijn en mooi bedicht de deur van het leven niet dichtgeslagen!. Beste sterkte groeten Roger |
|
| Solitair: | Donderdag, november 02, 2017 17:16 |
| Een confrontatie met zichzelf, de worsteling met zichzelf, en Rumi zei ooit: Zelfs als je honderd keer verslagen bent, kom terug en toon jouw berouw, want de deuren van Hem zijn altijd open voor iedereen die zich bij Hem neerlegt. Mooi en moedig geschreven. Groetje en sterkte. | |
| Avr: | Donderdag, november 02, 2017 10:24 |
| Een droef mooi schrijven Hillie! Zelfkennis is een waardevol goed. En deze heb je hier mooi beschreven! Sterkte! mvg Avr | |
Over dit gedicht
| Auteur: Hillie | 
|
|
| Gecontroleerd door: de redactie | ||
| Gepubliceerd op: 01 november 2017 | ||
| Thema's: | ||