jouw hart vouw ik te saam
het wordt,
zeg jij,
nu al vroeg donker
rent snel naar binnen
de dag wordt inderdaad
een lichte streep,
antwoord ik jou,
en streel met vingers die verlangen
jouw zachte dijen en wat donzig haar
ontsteek jouw poriën
laat gloeien huid
en adem stamelen
en wij beroeren ons
op schaal van één tot tien
zendt liefdestaal
treuz’lende uren
en ik vouw stil
jouw hart te saam
en berg het in het mijne
sunset 02-11-2017
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Vrijdag, november 03, 2017 00:02 |
| Clarice, Dank je wel voor je lezen en heel fijn reageren. Nog een prettige nacht verder en warme genegen groet, |
|
| Clarice: | Donderdag, november 02, 2017 21:20 |
| Heel erg mooi, Sunset, een innig samenzijn met een heerlijke traagheid. Gts, Clarice | |
| sunset: | Donderdag, november 02, 2017 10:53 |
| David Matser, Avr, Dank jullie wel voor het lezen en jullie fijne reacties en nog een vredige donderdag verder. Warme genegen groet, |
|
| Avr: | Donderdag, november 02, 2017 10:37 |
| Zeer mooi liefdesschrijven! Vooral de laatste strofe! mvg Avr | |
| David Matser: | Donderdag, november 02, 2017 09:19 |
| Heel mooi, sunset. Dank voor het delen. Goedemorgen |
|
