gescheurd
met de staalborstel
boen ik het slijk der herinnering
als een donker spoor
over groezelig geweten
de angsten druipen over
vlezig onbehagen
en verstillen de loop
van de levensader
stroperig glijdt het zwart
van verleden
in de afvoerput
van nooit meer
willen zien, vergeten wonden
open gereten en
van nu af aan ga ik
alles beter doen, morgen
stap ik, vol
overgave
in een andere valkuil
Reacties op dit gedicht
| David Matser: | Maandag, november 06, 2017 14:31 |
| En dan weer vallen en als je goed oplet leer je een keer vliegen, naar het schijnt. ;) Mooi geschreven. groet |
|
| Clarice: | Zondag, november 05, 2017 22:59 |
| Hopelijk niet. Het is rakend geschreven, gts Clarice | |
| september: | Zondag, november 05, 2017 21:23 |
| Prachtig geschreven. Intens. Liefs | |
| Avr: | Zondag, november 05, 2017 20:13 |
| Hopelijk horen valkuilen voortaan tot de verleden tijd, zwarte engel. Sterkte! Droef mooi verwoord! mvg Avr | |
Over dit gedicht
| Auteur: [zwarte engel] | 
|
|
| Gecontroleerd door: Brenda | ||
| Gepubliceerd op: 05 november 2017 | ||
| Thema's: | ||