november
door het vensterraan
van deze dag die sterft
verstillen bomen
het ruisende blad
als dromen
in beelden van Dali
smelt de tijd langzaam
voorbij en iemand
roept de zwerver op in mij
laat mij voor even toeschouwer
zijn van dit onbeschrijfbaar moment
heb jij de melodie
nog die dansen geeft aan golven
de bloei tekent tot een weg
ebbend gefluister
en november schrijft weemoed
in namen met wierook en gouddraad
duister laat leven
en sterven voelen in verdwijnend licht
jij bent mijn spiegel
het nieuw ontwaken van mijn nacht
sluit mijn ogen
dan zie ik
Reacties op dit gedicht
| Clarice: | Vrijdag, november 17, 2017 22:09 |
| Een heel mooi schrijven, M-Rose, gts Clarice | |
| wil melker: | Vrijdag, november 17, 2017 18:36 |
| M.Rose.. in het donkeren van de wereld..schept de mens zijn eigen feeërieke illusies en feesten... mooi..geniet een fijne avond.. wil |
|
| Anneke Bakker: | Vrijdag, november 17, 2017 17:34 |
| Beeldend mooi M-Rose en vanzelf raak je hiervan in verstilling. Fijne avond wens ik je. Anneke |
|
| David Matser: | Vrijdag, november 17, 2017 15:21 |
| Gelezen en herlezen, een prachtige verwoording. | |
Over dit gedicht
| Auteur: M-Rose |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 17 november 2017 | ||
| Thema's: | ||