Nu je weg bent.
Ik zal in mijn hele leven, nooit vergeten wie jij was.
En dat is niet overdreven,
dat ontdekte ik maar pas;
Wat normaal leek, was bijzonder. Ik besefte toen nog niet,
dat ik leefde met een wonder.
Wat nu rest is slechts verdriet.
Geen verdriet omdat je weg bent, maar om een gemiste kans.
Als je van gevoelens wegrent,
kom je in een soort cadans.
Leven werd een discipline, die bij tijden veilig leek,
maar verwerd tot een routine,
waarmee ik mijn hart ontweek.
“Je bent soms gewoon apathisch”, heb je me heel vaak gezegd,
“reageert soms automatisch”,
maar het leek voor mij zo echt!
Ik stond altijd klaar voor onraad, onmin heb ik nooit gewild.
Als de deur dan keihard dichtslaat,
lijkt je leven plots verspild.
Nu je weg bent, komt naar boven, wat ik nooit echt heb gevoeld.
Wat ik steeds liep te verdoven,
dàt is wat je hebt bedoeld.
In de pijn van jou verliezen, zat een wondertje verpakt.
Plotseling, kan ik weer kiezen,
sta ik open voor contact.
Trek me niets meer aan van grenzen, ik ging kiezen met mijn hart.
Toen mijn hart begon met wensen,
werd mijn leven minder zwart.
Grenzen die ik trok naar buiten, hielden steeds mijn wereld klein.
Door mijn angsten niet te uiten,
deed ik ook die ander pijn.
Alle grenzen die ik bouwde, hadden eigenlijk geen zin.
Doordat ik geen mens vertrouwde,
kon er niets meer uit, en in.
Al mijn angsten hield ik binnen en mijn leven werd een strijd.
Daardoor kon ik niet beminnen
en daarvan heb ik nou spijt.
Nu mijn grenzen gaan verbleken, zie ik pas wie of je bent.
In wat voor mij angsten leken,
heb ik nooit gevoel herkent.
Steeds leek het voor mij gevaarlijk, maar het was jouw levensdoel,
om iets in mijn hart te raken,
dat ik, . . . nu je weg bent, . . . voel.
| wervelende regenboog: | Zondag, november 26, 2017 20:02 |
| heel mooi om tot de ontdekking te komen wat een relatie jou heeft gebracht en hoe je het anders zou kunnen doen... rakend geschreven hgr wr |
|
| teun hoek: | Zaterdag, november 25, 2017 18:24 |
| grensoverschrijdend, wie weet. h gr. th fijn ritme. |
|
| september: | Zaterdag, november 25, 2017 17:39 |
| Ontroerend mooi geschreven Heel mooi ook naar de ander toe En de eerlijkheid Vaak zien we anders als iets voorbij is Heeft de ander dat toch aangeraakt waarop wij ook anders verder kunnen gaan. Heel goed geschreven Liefs |
|
| Clarice: | Zaterdag, november 25, 2017 15:15 |
| Mooi uit je hart geschreven, heel herkenbaar ook. Het is moeilijk om die muur af te bouwen en emoties echt tot je te laten komen maar het voelt daarna wel beter. Gts, Clarice | |
| Anneke Bakker: | Zaterdag, november 25, 2017 15:09 |
| Oh, wat heftig zijn jouw woorden van verdriet en spijt, ik hoop dat je het goed kunt maken de grenzen weer bij elkaar komen. Ik wens je heel veel liefde en geluk en sterkte toe. Anneke |
|
| Janny Scheybeler de Jonge: | Zaterdag, november 25, 2017 11:53 |
| ontroerend dit schrijven | |
| Avr: | Zaterdag, november 25, 2017 09:41 |
| Wat een pracht van een schrijven! Ontroerend mooi! Wens je sterkte! mvg Avr | |
| Auteur: empty-hands | 
|
|
| Gecontroleerd door: de redactie | ||
| Gepubliceerd op: 25 november 2017 | ||
| Thema's: | ||