Ik weet het ik ben niet zo bekwaam
Hoe kan ik ook iemand verslaan
Zo mooi en goed jullie mensen zijn
Zo groot en dan ben ik zo klein

Ik heb nooit iets goeds gedaan
Tenminste, niet zoals ik iets onder ‘goed’ versta
Jullie mensen, beter dan ik
Ik verdien het feit dat ik stik

Al die therapeuten, hoe kunnen die weten
Hoe ik mijn leven moet leven
Leren te vergeven
Maar nooit geleerd te vergeten

Grappig, hoe ze allemaal naar me keken
Dat ik mezelf soms liep te smeken
Ze denken: ’ze is weer beter’
Grappig, ze moesten eens weten..

In de nacht, als de maan aan de hemel staat
Als ik word overspoelt door haat
Haat voor mezelf en voor het leven
Mijn fouten kan ik niet vergeten

Ik loop mezelf nog steeds te smeken
‘Raap jezelf bij elkaar, voordat ze het weten’
Maar ik weet niet wie ik moet vergeven
Ik weet niet hoe ik moet overleven

Ik ben graag op mezelf
Ik hou het liever zo, ik ken mij wel
Toch heb ik behoefte om met iemand te praten
Zodat die gedachten mijn hoofd verlaten

Ach, ze moesten eens weten
Ze maken me kort en klein
Als ze eens wisten dat ik net zo graag als hen
Niet mezelf wil zijn.