Nee, niets
Zal ik het zeggen
Het van de daken schreeuwen
Telegraferen
Naar de wereld stop
Voorbijgangers aanklampen
En het ze zeggen
Vertellen en ze aankijken
En zien
Hoe ogen gaan glansen
Wenkbrauwen omhoog gaan in bogen
Van verbazing
Over de verwondering
-die meestal hand in hand gaan-
Of
Zal ik mijn mond houden
Mijn pen in mijn etui houden
Papier opbergen
En het voor me houden
De stilte stilte laten
De tijd laten voortkabbelen
Zoals water in beekjes
Langs stenen
Of trekkende vogels
Langs witte wolken
En het laten
Laten zijn
?
Het van de daken schreeuwen
Telegraferen
Naar de wereld stop
Voorbijgangers aanklampen
En het ze zeggen
Vertellen en ze aankijken
En zien
Hoe ogen gaan glansen
Wenkbrauwen omhoog gaan in bogen
Van verbazing
Over de verwondering
-die meestal hand in hand gaan-
Of
Zal ik mijn mond houden
Mijn pen in mijn etui houden
Papier opbergen
En het voor me houden
De stilte stilte laten
De tijd laten voortkabbelen
Zoals water in beekjes
Langs stenen
Of trekkende vogels
Langs witte wolken
En het laten
Laten zijn
?
Reacties op dit gedicht
| Claudelaire: | Vrijdag, december 01, 2017 14:43 |
| Inderdaad, laat je meevoeren met de levenstroom, je kan bijna niet anders ! Het vraagteken aan het eind van je gedicht zegt meer dan alle statements samen ! Geslaagd gedicht ! | |
| EXPLICIT: | Woensdag, november 29, 2017 02:37 |
| Ja, niets vertellen, in dat moment om iedereen weer eens te laten voelen. | |
| LunaHetKonijn: | Dinsdag, november 28, 2017 16:31 |
| Lastig ja, soms lijkt geen van beide keuzes goed. | |
| september: | Dinsdag, november 28, 2017 14:55 |
| Heel mooi. Er valt voor beiden wat te zeggen. Of te zwijgen. En door het te laten zijn kan men ook deelgenoot worden. Op eigen wijzen. Een genoegen om dit mooie gedicht te lezen. Liefs | |
Over dit gedicht
| Auteur: Pbouwknegt | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 28 november 2017 | ||
| Thema's: | ||