jouw warmte laat ik node achter
soms zou ik willen schreeuwen
als ik mij weer verloren voel; extatisch
de wereld, een kleurrijke petit four
die ik opvreten will, haar suikerige korst
breken met mijn lippen, likkend en smakend
op deze kil grijze winterochtend
die maar traag de slaap uit de ogen drinkt
in mij nog de rest van afgelopen nacht
van zoete wijn, fonkelende glinsterdingen
en liefdespoëzie; tranen geluk [die snel opdrogen]
benatten lichtjes mijn wangen;
ergens zal ik toch moeten opstaan
de warmte van jouw lijf node achterlatend
pel ik ons uit zwoel geurende lakens
sunset 05-12-2017
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Dinsdag, december 05, 2017 22:01 |
| claire vanfleteren, Clarice, Dank jullie wel voor jullie lezen en reageren en nog een prettige dinsdagavond. Warme groetende genegenheid, |
|
| Clarice: | Dinsdag, december 05, 2017 21:45 |
| Kan me voorstellen dat je dan wil blijven liggen... binnen 3 dagen is het alweer weekend, Sunset! Mooi geschreven, gts Clarice | |
| claire vanfleteren: | Dinsdag, december 05, 2017 15:38 |
| In die koude dagen is het niet aangenaam op te staan, maar het moet en als de dag somber aanbreekt, wordt hij toch lieflijk ontvangen, want je moet erdoor en hoe, wel aangenaam maken en geluk laten smaken. | |
