Het gebeurde niet zo lang geleden,
tijdens een msn gesprek.
Een vriendin van me sprak lof
over het verwoorden van situaties.
In een begrijpelijke bloemlezing
die mijn teksten vertelden.

Het was bedoeld als een hobby.
Mijn ogen hebben de beelden gemaakt
en vastgelegd in mijn oude hersenen
De beelden werden verwoord
langs mijn overvolle mond
in de taal dat ieder mens verstond.

Lezers legden in hun reacties
hun gevoelens van het diepste uit hun ziel
voor me te grabbel, als een puzzel die één werd.

Met eerbied en de grootste zorg
gaf ik repliek op hun bloemlezingen.
Waardoor ze tot mijn onbekende vriendenkring
begonnen aan te sluiten.

Eén kreet weerklonk in mijn oor.
Als een zachtaardige toereikende hand,
gevuld met sterkende woorden,
benaderde ik de andere kant.
Met alleen een scherm verwijderd
tussen ons beiden.

De vragen werden afgevuurd
vol afschuw en angst.
Ze werden beantwoord
door de wijze woorden
geschreven en ontsproten
uit mijn grijze oude hersenen.

Ik kon het niet meer alleen aan
en een andere freak vond
de gevoelens kris kras op zijn scherm
gebundeld in meerdere gedichten.

Ongedwongen en liefdevol
zocht hij naar de eigenaar
en reikte zijn hand uit.
Gewoon om op de background
te werken aan de onzekerheid.

Het was een begin van begrip en steun
in een grezelose wereld
om een doelloos leven weer een doel te geven.

"Hou vol, de pluimen die je gekregen hebt,
zijn sterk genoeg, om je te dragen. Naar betere tijden."

(Dit gedicht draag ik speciaal op aan ieder, die een ander helpt.
En speciaal aan die gedichten-freaks, welke me steunden.)