Zong bevroren tranen
zong bevroren tranen
ik draag blauw
een kind van
wind water en ijs
uit conceptie van
een koude vorst en
de warme moederborst
wij lijnden niet
in diepgaande affectie
contrasteerden levensgroot
de verschillen die
wij maakten overbrugden
onze generatiekloof
nooit heb ik
echt warm gezorgd
wist haar kille levenslied
zij zong bevroren tranen
in het helderst blauw van
ik bemin je maar nu niet
wil melker
24/01/2018
Reacties op dit gedicht
| lodi: | Donderdag, januari 25, 2018 02:51 |
| Met een zwoele blik keek hij haar aan wachtend op een zo zelfde blik terug, tot zijn verbazing bleef die blik weg kil en ijzig keek ze om zich heen, geen moment dacht zij aan hem ondanks zijn prachtige ogen maar intiem dat nooit... liefs lodi |
|
| Anneke Bakker: | Woensdag, januari 24, 2018 14:50 |
| Hoe bevroren tranen klinken Wil, Dan is het wachten tot ze zijn ontdooit en zie, ooit is het kille levenslied als een warme melodie jou toegezongen. Iets in die trant maak ik op uit jouw mooie gedicht. Fijne middag wens ik je toe. Anneke |
|
| teun hoek: | Woensdag, januari 24, 2018 11:23 |
| helaas , liefde kan laat opbloeien. th | |
| Janny Scheybeler de Jonge: | Woensdag, januari 24, 2018 11:22 |
| ach wil toch om weer te lezen en weer!! |
|
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: wil melker | ||
| Gepubliceerd op: 24 januari 2018 | ||
| Thema's: | ||