Luctor et emergo
Luctor et emergo
Als ik in gedachten terugkeer
naar voltooid verleden tijd
naar het zelfgetimmerde bankje
in het feeërieke van mijn tuintje
stollen nu woorden in mijn hoofd
gevormd tot liefdevolle zinnen
wat ik voel en ervaar vanbinnen
verbleekt bij dát wat het leven tart
de kracht van de realiteit teniet doet
waar soms eenzaamheid zich opdringt
ik dan worstel en weer boven kom
tevreden glimlach en rusten mag
op het bankje op m’n balkon
*
Anneke
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Vrijdag, januari 26, 2018 17:47 |
| om ons telkens verder te denken hebben wij onze gedachtenissen in verstild gemis tot wonderlijk intens zelfs verbond. groetje, hans |
|
| EXPLICIT: | Vrijdag, januari 26, 2018 04:28 |
| Vlieg op en gun me een dansje Anneke ;-) (Pas op je tenen) We kunnen tijd maken of vergeten... | |
| Janny Scheybeler de Jonge: | Donderdag, januari 25, 2018 13:45 |
| een hele mooie anneke met genoegen gelezen |
|
| juffie: | Donderdag, januari 25, 2018 12:24 |
| mooi die verstilling in de tijd die toch niet stilstaat. | |
| M-Rose: | Donderdag, januari 25, 2018 12:21 |
| droom maar in een zon licht van nostalgie JIJ lieve fee |
|
| teun hoek: | Donderdag, januari 25, 2018 11:04 |
| zoals dat bankje altaar is van liefde en geluk. herkenbaar Anneke. h gr. teun |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Anneke Bakker |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 25 januari 2018 | ||
| Thema's: | ||