Steeds weer
en terwijl dagen langzaam lengen
het groen gestaag ontspruit
langs paden en wegen
draait ons moeder aarde verder
verder dan wij ons ooit kunnen bedenken
steeds weer zullen jaargetijden verstrijken
ook als ons hart gestopt is met tikken
daarom ruik aan die bloem
die bloeit aan een kale struik
tussen het gesprokkelde hout
wat is gedumpt op ’t doodlopend pad
en kijk ik naar dat ene sterretje
waar nog geen wolk voor gedreven is
maar een licht werpt op duistere wegen
christa
Reacties op dit gedicht
| Hilly N: | Donderdag, maart 08, 2018 19:56 |
| Bewondering voor de natuur, mooi gedicht. | |
| september: | Zaterdag, februari 03, 2018 21:34 |
| Zo mooi. Het verstillende. Prachtig. Liefs | |
| Black Lord: | Zaterdag, februari 03, 2018 12:17 |
| Intens het gevoel tussen de regels voelbaar mooi verwoord Warme groet wim |
|
| teun hoek: | Zaterdag, februari 03, 2018 11:52 |
| wonderlijke natuur beweegt ons tot kijken en geur opsnuiven. mooi th |
|
| Anneke Bakker: | Zaterdag, februari 03, 2018 09:48 |
| Wat mooi is jouw beleving Crista, jij hebt ook oog voor het kleine merk ik. Graag gelezen en heel fijn weekend gewenst. Anneke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: christina |   
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 03 februari 2018 | ||
| Thema's: | ||