Met gods zegen
met gods zegen
wij hebben
het land verdeeld
een tuin geschapen
waar ieder zijn deel van
de schepping kan maken
met groene vingers
zwarte aarde strelen
knoppen en verwarde
bloemen nog even stelen
in hun openen naar de zon
ik wilde stuifzand
duinen en veel wind
dacht mij een kind
met grote zwarte hond
en zee als vagebond
alleen het helm
is blijven staan
bramen hebben alles
overwoekerd ik heb ze
met gods zegen laten gaan
nog hebben wij
het land niet afgebakend
er is geen strijd want ook
eeuwigheid is door de natuur
vandaag nog niet te maken
wil melker
07/02/2018
Reacties op dit gedicht
| lodi: | Donderdag, februari 08, 2018 02:47 |
| Voor heel even ziet zij het "perfecte" woonhuis voor zich met het leven, waar zij al die tijd van droomde met haar geliefde aan haar zijde en haar hondjes naast haar, maar zij weet dat het "perfecte"plaatje niet kan maar toch leeft zij, nu haar leven wat haar gelukkig maakt.... liefs lodi |
|
| teun hoek: | Woensdag, februari 07, 2018 09:01 |
| verruimend Wil. Spreekt mij bijzonder aan. h gr. th |
|
| Anneke Bakker: | Woensdag, februari 07, 2018 08:51 |
| God zij dank dat je de bramen hebt laten staan Wil en kun je als de vruchten rijp zijn plukken en lekkere Jam van maken, dank zij God en de natuur, ze staan beiden voor niets. Zonnige groet en mooie dag. Anneke |
|
| youkie: | Woensdag, februari 07, 2018 07:48 |
| goede morgen en met gods zegen bewandelen we zijn wegen |
|
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: wil melker | ||
| Gepubliceerd op: 07 februari 2018 | ||
| Thema's: | ||