tranen van verdriet
ik zit op mijn kamer,
helemaal alleen.
ik luister naar de stilte,
de stilte om me heen.
zacht hoor ik de regen,
tikkend tegen het raam.
de maan schijnt door de wolken,
en de wind fluistert jouw naam.
ik voel me ongelukkig,
eenzaam, koud en bang.
Ik kan mijn tranen niet bedwingen
en ze glinsteren op mijn wang.
snel veeg ik ze weg,
bang dat iemand ze ziet.
ze zouden om me lachen,
om mijn tranen van verdriet.
helemaal alleen.
ik luister naar de stilte,
de stilte om me heen.
zacht hoor ik de regen,
tikkend tegen het raam.
de maan schijnt door de wolken,
en de wind fluistert jouw naam.
ik voel me ongelukkig,
eenzaam, koud en bang.
Ik kan mijn tranen niet bedwingen
en ze glinsteren op mijn wang.
snel veeg ik ze weg,
bang dat iemand ze ziet.
ze zouden om me lachen,
om mijn tranen van verdriet.
Reacties op dit gedicht
| anita: | Zondag, juni 23, 2002 21:28 |
| Dit gedicht is van Normen! Kan je zelf niet wat bedenken? |
|
| Miracle: | Woensdag, mei 29, 2002 21:58 |
| moooi! Ik kan me er wel in vinden! | |
| Ton Rijkers: | Woensdag, mei 29, 2002 16:48 |
| Heel droevig, maar heel mooi... Groetjes, Ton Rijkers |
|
| carmen de braekeleir: | Woensdag, mei 29, 2002 13:33 |
| waaaaaaw laat uw tranen tonen tzijn jouw gevoelens hé xxx carmen |
|
| *just a girl*: | Woensdag, mei 29, 2002 13:31 |
| Dan hebben ze ongelijk als ze met je zouden lachen jezzica,heel mooi beschreven overigens... xXxkimmekeXxX |
|
Over dit gedicht
| Auteur: jezzica | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 29 mei 2002 | ||
| Thema's: | ||