het lege huis
Het lege huis
We maakten het huis van mijn tante leeg.
Nooit getrouwd, had geen kinderen.
Alle voorwerpen stonden precies
zoals haar ouders ze in het
interbellum hadden geplaatst.
De schilderijen van ongekende schilders
met zanderige vlakten, weemoedige sparren
arme grond hingen zorgeloos aan de muur
een beetje zoals het hen uitkwam.
Na de lange standvastige aanwezigheid
van hun plekje, was het alsof op elke
andere bestemming een verbod rustte.
Grafschennis, beeldenstorm.
Een daad van rebellie.
Terwijl ik de schilderijen afhaakte
leek iemand stiekem toe te kijken, met verdrietige blik.
Hoe zekerder ik wist dat het niet zo was,
hoe sterker ik erin begon te geloven.
Claire Vanfleteren ©
We maakten het huis van mijn tante leeg.
Nooit getrouwd, had geen kinderen.
Alle voorwerpen stonden precies
zoals haar ouders ze in het
interbellum hadden geplaatst.
De schilderijen van ongekende schilders
met zanderige vlakten, weemoedige sparren
arme grond hingen zorgeloos aan de muur
een beetje zoals het hen uitkwam.
Na de lange standvastige aanwezigheid
van hun plekje, was het alsof op elke
andere bestemming een verbod rustte.
Grafschennis, beeldenstorm.
Een daad van rebellie.
Terwijl ik de schilderijen afhaakte
leek iemand stiekem toe te kijken, met verdrietige blik.
Hoe zekerder ik wist dat het niet zo was,
hoe sterker ik erin begon te geloven.
Claire Vanfleteren ©
Reacties op dit gedicht
| Anneke Bakker: | Vrijdag, februari 23, 2018 09:02 |
| Wellicht kom je nostalgische dingen tegen die herinneringen oproepen Claire, ook wel leuk om te doen lijkt me. Zonnige groet. Anneke |
|
| teun hoek: | Donderdag, februari 22, 2018 20:57 |
| altijd een moeilijke zaak een huis ruimen van een ander. goed gebracht. th |
|
Over dit gedicht
| Auteur: claire vanfleteren | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 22 februari 2018 | ||
| Thema's: | ||