pierrot, 39 jaar gelee
Neem mij mee
leek jij te zeggen
met in je ogen
die melancholische blik
Ik moest je pakken
Waarom?
Dat is niet uit te leggen
Het was op dat moment
jij en ik
De helft van je arm ontbrak
mooi was je niet
Maar ik zou je maken
en stillen, je verdriet
Zo ging de tijd voorbij
jaar na jaar
en altijd in een hoekje
van een kast
stond je daar
En ja, ook met de verhuizing
ging je mee
Alles uitpakken duurde een poos
Maar eindelijk kwam
je weer uit een doos
En nu sta je naast me
op de vensterbank
en kijkt me aan
Eens zal ik je maken
mijn beeldje Pierrot
Daar kun je van op aan
Beeld gekocht laatste rijnreis met Mama
Reacties op dit gedicht
| Naso: | Vrijdag, februari 23, 2018 15:43 |
| Dit staat mooi op papier. 'Eens zal ik je maken': ontroerend. | |
| teun hoek: | Donderdag, februari 22, 2018 21:01 |
| bijzonder. th | |
| Janny Scheybeler de Jonge: | Donderdag, februari 22, 2018 19:28 |
| ja mooi | |
Over dit gedicht
| Auteur: wytske |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 22 februari 2018 | ||
| Thema's: | ||