[nacht buigt zich om het droge lid
waarin schaduwen ondergaan
om te wortelen in deze wereld]

wat dekt de zomer
onbuigzaam toe
groeit als stem op
en breekt het lichaam
door opbloeiende kleuren
in schemering van borsten
die zich aan elkaar vleien
om uit te doven
als een vallende ster

jouw lichaam is niet enkel lijf
maar ook een hongerige afgrond
zoals het altijd al was
en ik spuw pitten uit
omdat de appel verbanning betekent
en geen geslaagde vlucht
uit een nachtmerrie

ik ben niet jouw zijde
of je volmaakte enkels
maar enkel naakt
en veroordeeld
jou eeuwig te zoeken
ben een deel
van de verboden wijsheid
en hunker in tweezaamheid
altijd toch de kleine dood


sunset 01-03-2018