Spiegel
Ineens was ik mij doordrongen
Dat ik niet zag niet mij
Ik keek en bestudeerde
Tuurde naar en door het raam
Waande mij onzichtbaar
Hoe voel ik toch dan dit verdriet
Terwijl ik zie ik ben er niet
Er is niets in leegheid
Niets behalve ruimte
En besef van tijd
Dat ik niet zag niet mij
Ik keek en bestudeerde
Tuurde naar en door het raam
Waande mij onzichtbaar
Hoe voel ik toch dan dit verdriet
Terwijl ik zie ik ben er niet
Er is niets in leegheid
Niets behalve ruimte
En besef van tijd
Reacties op dit gedicht
| Anneke Bakker: | Maandag, maart 12, 2018 13:04 |
| Een gedicht dat ontroert Peter, even bij stilstaan bij het lege vult het hart met troostgevoel. Heel bijzonder gedicht. Warme groet. Anneke |
|
| teun hoek: | Maandag, maart 12, 2018 13:00 |
| daarin een plek vinden. th | |
| september: | Maandag, maart 12, 2018 12:54 |
| Heel mooi en herkenbaar. Als je lang genoeg in een spiegel kijkt zal beeld besef en bewustzijn veranderen. Hoe mooi geschreven. Liefs | |
Over dit gedicht
| Auteur: Pbouwknegt | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 12 maart 2018 | ||
| Thema's: | ||