Maanglans
Wakker geworden van jouw opstaan
jij huivert naakt bij het raam
toch wil jij naar buiten kijken
aangetrokken door de doffe maan
Even later ben jij terug bij mij
druk jouw koude huid tegen mij aan
Jij zucht, slaat een arm om me heen
jij valt in slaap en ik blijf wakker
jij huivert naakt bij het raam
toch wil jij naar buiten kijken
aangetrokken door de doffe maan
Even later ben jij terug bij mij
druk jouw koude huid tegen mij aan
Jij zucht, slaat een arm om me heen
jij valt in slaap en ik blijf wakker
Reacties op dit gedicht
| Janny Scheybeler de Jonge: | Donderdag, maart 22, 2018 11:50 |
| herkenbaar mooi | |
| claire vanfleteren: | Donderdag, maart 22, 2018 10:46 |
| Ja, dat ken ik maar ik heb wel mijn nachtjapon aan! haha | |
| Avr: | Donderdag, maart 22, 2018 08:46 |
| Zeer mooi en beeldend verwoord, dit liefdevol samenzijn! | |
| Aquarel: | Donderdag, maart 22, 2018 08:39 |
| Wat fijn! Mooi geschreven. Liefs, Aquarel |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Stanislaus Jaworski | 
|
|
| Gecontroleerd door: de redactie | ||
| Gepubliceerd op: 22 maart 2018 | ||
| Thema's: | ||