slechts een schamele bloem
als alle wouden
worden geveld
alleen sprokkelhout
ons nog vertelt
hoe bomen vol groene weelde
leven geurden
de wind
verwijtend klaagt
hoe hij
in het ongerepte landschap
geen grenzen of bakens
meer vindt
slechts één schamele bloem
in een troostend aanschijn vertelt
dat niks meer is zoals weleer
dan sla ik de ogen neer
in mijn overleven
worden geveld
alleen sprokkelhout
ons nog vertelt
hoe bomen vol groene weelde
leven geurden
de wind
verwijtend klaagt
hoe hij
in het ongerepte landschap
geen grenzen of bakens
meer vindt
slechts één schamele bloem
in een troostend aanschijn vertelt
dat niks meer is zoals weleer
dan sla ik de ogen neer
in mijn overleven
Reacties op dit gedicht
| verhavert: | Woensdag, april 04, 2018 21:45 |
| dank jullie voor de fijne reacties, nog een fijne avond |
|
| Avr: | Woensdag, april 04, 2018 18:26 |
| Beangstigend en het zou inderdaad beschamend zijn! Hier mogen we inderdaad niet de ogen voor sluiten.Bijzonder mooi verwoord! | |
| Jadzia: | Woensdag, april 04, 2018 14:56 |
| Gelukkig vechten vele hier tegen en wij hopen dat de bloem weer Bloemen wordt. Leunend tegen een boom groet ik jou. |
|
| teun hoek: | Woensdag, april 04, 2018 12:29 |
| er is nog zoveel groen om te genieten om ons heen. th | |
| Anneke Bakker: | Woensdag, april 04, 2018 08:59 |
| Ik sla mijn ogen wijd open Tine omdat ik het zo fijn vind jou hier weer eens te lezen met dit prachtige natuurgedicht. Lieve groet en mooie dag. Anneke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: verhavert | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 04 april 2018 | ||
| Thema's: | ||