Jouw tentakels hebben mij jaren lang bestuurd
Elke beweging en gedachte beheerste jij
Jij had me geminimaliseerd tot het niets zijn
En die kou die me omringde deed meer dan zeer

In jouw ogen ben ik minder dan nihil
Want goddelijkheid is alleen voor jou als uitverkorene bestemd
En toch ben ik in de winter van mijn leven ontkiemd
Om bij een sprankje zon groeiend los te kunnen komen uit de ketens aan mijn ziel

In al jouw verblindende narcistische zelfverheerlijking
Zag je het totaal niet aankomen dat de schakels braken
En ik langzamerhand weer de lucht in ging ademen
Die door jouw vacuüm zolang bij me weg was gezogen

En toen ik de kracht had om me te wapenen
Tegen jouw bizarre gedachtes en verwachtingen
Dacht jij dat redt ze nooit, ze kan niets zelf en zeker niet zonder mij
Geheel afhankelijk van jou en zo nutteloos als ik in jouw ogen was

Maar wat brak jouw illusie in ontelbare stukjes
Toen ik je macht als draadjes door knipte
En wat zal je woedend zijn geweest tot in het diepste van jezelf
Tot in de krochten van de hel waar ik had geleefd



Nu jaren later probeer je me weer te krenken tot op het bot
Je nieuwe wapen is er een van ons eigen bloed
Maar dit weerhoudt je niet om alles in te zetten om mij weer te laten voelen
Dat jij de enige in het leven bent die heel belangrijk is

Maar weet goed dat ik niet meer ben wie jij wou dat ik was
En dat het mijn kracht is om mezelf te zijn
Je zult nooit meer winnen op de manier waar je vroeger mee won
Nu je dat merkt gooi je met steeds meer wapens om me uit te schakelen

Alleen vertik ik het me te laten raken
En bloeden zal ik nooit meer doen voor jou
Dus kronkel nog maar in allerlei bochten
Je laatste stuiptrekking nadert snel…

En dan is er geen weg meer terug