tot ik terug kom
[soms weet ik zelf niet dat ik bid]
grauwe wolken in de ochtend
verlangzamen dit gedicht
het wordt maar traag dag
[alles van deze zoon
is al decennia opgeborgen]
al tasten schaduwen de bodem af
en komen paarden, bokkig dansend
naar het hek
uitgeregende lege terrassen
een radio monddood
en ik zing een weemoedige blues
vanuit mijn treurend hart
laat mij zijn wie ik ben
mij worden zoals ik was
zodat ik wachten kan
tot ik terug kom met hen
die ik ooit verliet
sunset 12-04-2018
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Vrijdag, april 13, 2018 10:14 |
| Stroejaro, waterval, Dank jullie wel voor jullie lezen en invoelend reageren en nog een heel vredige vrijdag. Warme genegen groet, |
|
| waterval: | Vrijdag, april 13, 2018 00:14 |
| er zijn zaken waarvan een hart nooit heelt... mooi. ~~~waterval~~~ |
|
| Stroejaro: | Donderdag, april 12, 2018 20:03 |
| Zeer intens, knap en treffend die diepe gevoelens verwoord. Ik wens je ook sterkte toe. | |
| sunset: | Donderdag, april 12, 2018 19:54 |
| Avr, Dank voor je mee- en invoelen en een rustige verderzetting van deze donderdagavond. |
|
| Avr: | Donderdag, april 12, 2018 17:32 |
| Uit het oog, maar niet uit het hart! Wens je sterkte, sunset! | |
| sunset: | Donderdag, april 12, 2018 15:04 |
| Avr Dank je voor je lezen en reageren. het is inderdaad geschreven met nog altijd het verdriet van de dood van mijn eerstgeborene (nu toch al meer dan vijftig jaar geleden) in mijn hoofd en in mijn hart. Warme genegen groet en een vredige donderdagnamiddag, |
|
| Avr: | Donderdag, april 12, 2018 13:06 |
| Vooral bij jezelf, jezelf blijven sunset! Ieder mens is tenslotte uniek. Een droef mooi schrijven! | |
