en God schiep de mens [vrij naar Genesis
er was er niets
daar waar ik was
te midden van
hetgeen krioelt
val ik traag,
als sneeuwvlokje,
en staar, staar
steeds verder weg
glijdt nu mijn blik
en ah en oh;
stemmen vanuit hemel
hebben witte tongen
verliezen hun lied
zelfs neuriën lukt hen niet
enkel maar herhalen,
een verbaasd herhalen
en dan …
nadert het mij
als lichaamswarmte
als wondermooi beeld
- eerst zou er geen wij zijn -
in een luttele tijd
van het knipperen van ogen
word jij geboren
stijgen wij op als vogels
en breiden onze vleugels uit
water in elke ademteug
water
uit elk woord
van ons levenslied
sunset 19-04-2018
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: de redactie | ||
| Gepubliceerd op: 19 april 2018 | ||
| Thema's: | ||