want zozeer lief ik jou
ik kan niet op je lichaam sterven
ondanks het grijze van mijn haren
zijn zelfs de goden heel verbaasd
en ik, als steeds, weer buiten adem
zou ik je niet meer kunnen zien
bloeien geen bloemen meer
noch worden bomen groen
vuurbloemen enkel slechts aarde
dan zou ‘k mij wensen
het vergeten te worden
want zozeer lief ik jou
dat ik in alle tijd van deze wereld
van je houd
want doodgaan doe ik niet
ik zou niet in jouw hemel kunnen sterven
al zou ik maanziek zijn
en nachten veel te lang
zijn mij de dagen van jouw lijf
nog altijd veel te kort
sunset 29-04-2018
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Zondag, april 29, 2018 16:07 |
| Avr, waterval, Dank jullie wel voor jullie lezen en reageren en nog een fijne verderzetting van deze zondag. Genegen groet, |
|
| waterval: | Zondag, april 29, 2018 12:07 |
| prachtig is dit gedicht.... héél intens geschreven... groetjes van ~~~waterval~~~ |
|
| Avr: | Zondag, april 29, 2018 09:05 |
| Inderdaad! Genieten van elkaar, zolang het kan. Mooi liefdesgedicht! | |
