Oorlogsjaren.
Oorlogsjaren.
In vijfendertig ben
ik geboren
van vijf tot tien oorlog beleefd
in 42 mijn Vader
verloren
van 43 af in Baarn geleefd.
Ons pand alhier
is afgebroken
als kind en moeder onderdak
bij vreemden die
ons hebben opgevangen
waarin een brokje liefde stak.
Het laatste oorlogsjaar
als zwaarste
honger en zorg , bombardement
wat voedsel van
een Joods gezin
redding uit onmogelijk element.
Ik weet nog van
plotselinge bevrijding
van wittebrood, knakworst, euforie
de Canadezen en
het zangkoor
in herinnering zoveel dat ik zie.
Onder het trapgat
hoorde ik de granaten
overdag zag ik het resultaat.
Het houten Noodkacheltje
met tulpenbollen
de gaarkeuken waar een lange rij staat.
Een snee roggebrood
eens van een buurman
ongekende weelde die je nog proeft.
Die oorlogsjaren
blijven hangen
zijn heel je leven mee geschroefd.
th
In vijfendertig ben
ik geboren
van vijf tot tien oorlog beleefd
in 42 mijn Vader
verloren
van 43 af in Baarn geleefd.
Ons pand alhier
is afgebroken
als kind en moeder onderdak
bij vreemden die
ons hebben opgevangen
waarin een brokje liefde stak.
Het laatste oorlogsjaar
als zwaarste
honger en zorg , bombardement
wat voedsel van
een Joods gezin
redding uit onmogelijk element.
Ik weet nog van
plotselinge bevrijding
van wittebrood, knakworst, euforie
de Canadezen en
het zangkoor
in herinnering zoveel dat ik zie.
Onder het trapgat
hoorde ik de granaten
overdag zag ik het resultaat.
Het houten Noodkacheltje
met tulpenbollen
de gaarkeuken waar een lange rij staat.
Een snee roggebrood
eens van een buurman
ongekende weelde die je nog proeft.
Die oorlogsjaren
blijven hangen
zijn heel je leven mee geschroefd.
th
Reacties op dit gedicht
| Aquarel: | Donderdag, mei 03, 2018 21:49 |
| Heel rakend verwoord, al heb ik het zelf niet meegemaakt. Het maakt indruk. Liefs, Aquarel |
|
| Willem B. Tijssen: | Donderdag, mei 03, 2018 19:42 |
| Een treffende oorlogservaring hier in verdrietige beelden beschreven. De beleefde werkelijkheid. | |
| september: | Donderdag, mei 03, 2018 19:41 |
| Diep ontroerend rakend portret en gedicht Teun. Ik kan niet anders dan respect en mededogen hiervoor voelen en tonen.. | |
| Janny Scheybeler de Jonge: | Donderdag, mei 03, 2018 16:03 |
| ja tranen! |
|
| Clarice: | Donderdag, mei 03, 2018 15:11 |
| Een gedicht dat raakt, Teun. Als je de oorlog meegemaakt hebt, sta je waarschijnlijk heel anders in 't leven. Mooi geschreven, gts Clarice | |
| Anneke Bakker: | Donderdag, mei 03, 2018 12:52 |
| Een verschil van ervaring Teun, want hier was eten genoeg. Het begon hier pas kritiek te worden met de landing van 800 Amerikanen hier op de hei, wij zaten toen midden in de hel van de vuurlinie. Ik vind jouw gedicht heel rakend en triest verwoord. Zonnige groet en fijne middag samen. Anneke |
|
| Avr: | Donderdag, mei 03, 2018 11:47 |
| Ontroerend, mooi verwoord, teun! | |
| waterval: | Donderdag, mei 03, 2018 11:37 |
| herinneringen om nooit te vergeten, ze zijn in je ziel gekerfd... groetjes, van ~~~waterval~~~ |
|
Over dit gedicht
| Auteur: teun hoek |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 03 mei 2018 | ||
| Thema's: | ||