Het is koud

Wanneer je de lichten uit doet, beginnen herinneringen te zweven.

Je twijfelt aan jezelf en je bent te moe om sterk te zijn.

Het doet pijn om steeds te moeten denken aan alles.  Je hoofd draaid overuren en er zit geen pauze in.  Je moet het goed doen,  je moet het willen,  maar helaas gaat alles anders dan je hoopt.  Er komt geen einde aan. Vanbinnen gescheurd en opnieuw verloren.  Elke dag opnieuw,  ook al doe je zo je best.  Je begint te geloven dat niks meer helpt.  Je bent alleen,  alleen met de angst om steeds te falen.  De angst dat je altijd onbekend zal zijn.  Wie ben je?  Wat is je ware aard?  Wat wil je nou?  Je kan het gwn niet begrijpen,  waarom ben je degene die altijd ellende moet hebben,  moet veroorzaken en de pijn moet voelen en anderen pijn moet doen.  Het leven is oneerlijk, maar wanneer je bijna weg bent,  trekt het je terug naar nu.

Het is koud,  wanneer je de lichten uit doet.  De herinneringen worden langzaam toch werkelijkheid.  Elke keer beleef je het opnieuw.  En je bent niet goed voor anderen.  Het steeds opnieuw beleven van je verleden,  het verdriet,  de woede die je nooit kwijt kan.  Het is  nooit genoeg.  Herrineringen.  Ze flitsen voorbij alsof het niks is, maar wrm voel je je dan zo gebroken?  Waarom ben je nou zoals je bent?  Ik doe het licht aan,  maar de herinneringen blijven.  Ik doe het licht aan,  maar het blijft koud en dan besef ik dat ik nooit kan helen en nooit veranderen zal.