toekomstig verleden
de foto vangt vlakheid op papier,
het begin en einde van voortduren,
de versheid van perkament
je laat me raden naar herkomst,
naar de gezichten van dienst
en de wijzers van de klok
bij een rammelende maag kan
ik de foto niet eten, toch stilt
zij de honger zonder wedervraag
in deze aarde besterft het
onderhuidse, in het voorbijgaan,
nog voor de geest is gegeven
alles bedekt met mos, met
jaargangen van zachthout
door buitendijks water gevoed
de avond valt tegen de muur in
stukken uiteen, niet ver van de
plek die men wederkeer noemt
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Maandag, mei 21, 2018 03:06 |
| daar tussen bevragen en vervagen staan nog dagen om de aangedragen losse lijnen naar het gelijk blijvende der naasten nader van nabij te wagen. hans |
|
| teun hoek: | Woensdag, mei 16, 2018 10:55 |
| mooi. th | |
Over dit gedicht
| Auteur: Iniduo |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 16 mei 2018 | ||
| Thema's: | ||