DE MOEZEL
Terwijl ik mij verplaatst
over snelweg asfalt en stenen
besef ik dat deze rivier
zich voortbeweegt
van bergen naar heuvels
dan weer aarde
weet ik dat dit
haar weg moet zijn
ze neemt met zich mee
talloze organismen
en creëert ontelbare genen
zij herinnerd ons eraan
wat inheemse volken
sinds mensenheugenis weten
omdat hun samen met
dit water onderdeel zijn
van een goddelijk plan
voor ons is deze waarde
zo vaak vergeten en verdwenen
dat we verbonden zijn
en nooit het land
van de mensen scheiden kan
Reacties op dit gedicht
| waterval: | Zondag, mei 20, 2018 09:01 |
| oh ja, wat zijn we klein t.o.v die machtige natuur.... groetjes, van ~~~waterval~~~ |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Cor van Vliet | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 20 mei 2018 | ||
| Thema's: | ||