voor jou
van elke dag blijft er slechts 's avonds
een gezicht, heel misschien een naam
onder de sterren van de hemel hangen
- mij trekt de nacht naar beneden
en in mijn handen zweet een meer
ademt in om hemel te verslinden
later heerst er duisternis
in het geflonker van de roemers
- als mens te eindigen, als God
of simpelweg als het gevoel
opnieuw te worden geboren
en mijn naam weer te spellen
wat wanneer ik altijd vroeger terugkeer
naar het uitzicht op mijn jeugd
vanuit elk venster in het water vervloei
tot in vreemde zeeën
die ik hoop en liefde doop
wanneer zout tussen de dijen
dromen conserveert en ik nieuw ontsta
ligt toch reeds in de tijd het oneindig verlangen
om op een dag rugwaarts te lopen
naar moederschoten die mij telkens baren
tot zelfs stenen mijn naam in het zand schrijven
ik mijn eigen echo ben,
voor jou
sunset 02-06-2018
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Zaterdag, juni 02, 2018 13:52 |
| waterval, Avr, Dank jullie wel voor jullie lezen en fijn reageren en nog een vredige zaterdagnamiddag verder. Warme genegen groet, |
|
| Avr: | Zaterdag, juni 02, 2018 13:05 |
| Een mooi gedicht dat mij doet denken aan het mooie moment als iemand stralend zegt; ik voel me als herboren! | |
| waterval: | Zaterdag, juni 02, 2018 12:09 |
| zeer zeer mooi.... om opnieuw te lezen, of in te kaderen? groetjes van ~~~waterval~~~ |
|
