Lieve mama,
Wat een gemis dat jij er niet meer bent.
Een gemis, dat nooit wend.
Je zal er niet zijn, op mijn 26e verjaardag,
waar ik hoor te staan, met een lach.
Je zal er niet zijn, bij mijn verloving,
vol trots kijkend naar mijn mooie ring.
Je zal er niet zijn, bij mijn bruiloft,
waar ik mezelf heb opgedoft.
Je zal er niet zijn, bij het zoeken naar een bruidsjurk,
en ik de champagnefles opentrek van de kurk.
Je zal er niet zijn, bij mijn zwangerschap,
waar ik jouw ouderlijke raad pas eindelijk snap.
Je zal er niet zijn, wanneer ik kinderen ga krijgen,
en jij van niveau moeder naar oma zal stijgen.
Je zal er niet zijn, bij het kopen van een huis,
en het samen gezellig maken en een thuis.
Fysiek troosten lukt niet meer,
mentaal troosten doet me zeer.
Het gemis van moederlijke raad,
het moment dat je naast me staat.
Door dik en dun, je was er altijd.
Je maakte altijd ruimte en had alle tijd.
Mijn moeder een eigenwijze lieve vrouw.
Een moeder met een groot hart waar ik zielsveel van hou.
Een sterke dame die altijd voor mij klaar stond.
Een dame die overal wel iets van vond.
Lachen, gieren, brullen dat is wat we deden.
Helaas leeft deze herinnering verder in het verleden.
Een herinnering zo diep,
ik wou dat dit hele verhaal anders afliep.
De spontane ik is verdwenen,
de vrolijkheid is niet meer verschenen.
Kon ik je maar terughalen, de oude jij.
zodat je er weer bent, voor ons, voor mij.