Lichtblauw ver
lichtblauw ver
zijn voeten
blijven onverzettelijk
in kleilagen van
vele eeuwen her
nog kijken zijn
ogen lichtblauw ver
onverschrokken naar de
horizon zonder obstakels
de rechtlijnigheid
van het land verankert
zijn karakter wortelend
in normen en waarden
die geen tolerantie
aarden omdat toegeven
wennen is aan zonde een
ongekende boze binnenlaat
toch breekt er iets
als zijn schip strandt
door getijden verwrakt
lijden maakt mensen zwak
of zou het nog
te delven graf de
opening zijn naar het betere
leven dat de here voor ons zag
wil melker
16/06/2018
Reacties op dit gedicht
| EXPLICIT: | Zaterdag, juni 16, 2018 16:03 |
| We laten onze afdruk altijd staan, het zou ook anders kunnen... | |
| waterval: | Zaterdag, juni 16, 2018 13:23 |
| soms moet men terugkijken om alles op een rijtje te zetten om eindelijk te ontdooien... spijtig dat er vaak iets moet gebeuren eer dat inzicht komt... groetjes, van ~~~waterval~~~ |
|
| Anneke Bakker: | Zaterdag, juni 16, 2018 11:19 |
| Zo blijft ook de verknochtheid aan het land in de klei steken waar zijn karakter is geworteld. Heel mooi verwoordt Wil. Wens je een fijn weekend. Anneke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: wil melker | ||
| Gepubliceerd op: 16 juni 2018 | ||
| Thema's: | ||