Me myself en de medemens.
Ik adem
Dus ik leef
Toch leef ik niet
Ik overleef
Ik huil
Dus ik voel
Toch voel ik niet
Ik ben verdoofd
Omdat ik niet vertrouw
Ik kijk
Dus ik zie
Toch zie ik niets
Want ik ben blind
Al heb ik dat niet door
Ik luister
Dus ik hoor
Toch hoor ik niets
Want ik ben doof
Hoor niets echt
Dit schreef ik niet autobiografisch maar omdat me opvalt dat de mensen steeds oppervlakkiger lijken te worden. We zijn zo druk met onszelf. Vraag eens oprecht aan iemand hoe 't met hem of haar gaat en luister dan ook echt..
Dus ik leef
Toch leef ik niet
Ik overleef
Ik huil
Dus ik voel
Toch voel ik niet
Ik ben verdoofd
Omdat ik niet vertrouw
Ik kijk
Dus ik zie
Toch zie ik niets
Want ik ben blind
Al heb ik dat niet door
Ik luister
Dus ik hoor
Toch hoor ik niets
Want ik ben doof
Hoor niets echt
Dit schreef ik niet autobiografisch maar omdat me opvalt dat de mensen steeds oppervlakkiger lijken te worden. We zijn zo druk met onszelf. Vraag eens oprecht aan iemand hoe 't met hem of haar gaat en luister dan ook echt..
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Zaterdag, juni 30, 2018 15:25 |
| in willen velen spreken, weinigen blijken er stil bereid te horen wat er wordt verwoord, luisteren, tot samen bekwaam, daar naar te verlangen, wat een ander van zich uit. hans |
|
| teun hoek: | Dinsdag, juni 26, 2018 13:38 |
| die zijn er, maar ook de luisterend ziende en helpende gelukkig. th | |
| Clarice: | Maandag, juni 25, 2018 22:30 |
| Goed geschreven, Rialist. Mensen hebben inderdaad zo veel rond zich, zoveel te doen; we willen veel en maken daarin misschien te weinig keuzes. Gts, Clarice | |
Over dit gedicht
| Auteur: Rialist | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 25 juni 2018 | ||
| Thema's: | ||