parkgerucht
met sprekende gelijkenis valt niets te herkennen
geen vruchten aan bodemloze bomen, geen
ruchtbaarheid in dovemansoren, waar moeten
we beginnen, te denken aan het pad door
het park, de vijver met marmervissen, groen
dat naar koper kleurt in een naderende zon
een herinnering waaruit iets bestaat, onvoltooid
dolen door een zweem van tweehuizige adem
toch galmt een hervindbaar verloren in de stem
die bezwijkt onder onuitspreekbare woorden
ha ha, zo lijkt het te klinken, als vogels gelijkend
op niemand en kijk, in het gras bloeit een bloem
Reacties op dit gedicht
| Avr: | Zondag, juli 01, 2018 09:55 |
| Door dit mooie gedicht sta ik weer even stil bij de waarde van een park. Het brengt mensen en natuur bijeen. Graag gelezen! | |
Over dit gedicht
| Auteur: Iniduo | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 30 juni 2018 | ||
| Thema's: | ||