Een betonnen vierkamer
een betonnen vierkamer
als kind
voelde ik al
dingen vallen
die niemand zag
er kraakten steunen
en spanten op een
windstille dag in
een betonnen vierkamer
vaag was er altijd
het intense gehamer
van timmerlui tussen
de schreeuw van de zaag
ik rook de geur van pas
gekapt hout zag het geel
van zwavel in de kastanje
van honderd jaar oud
hoe harder de boom
des te zachter de stemmen
waarmee jaarringen
hun levenscyclus zingen
helaas zit de
klad in het hout
steeds metaliger
klinken de composities
het oude handwerk
is al lang passe verdrongen
door 5g in haar bekende
kale you tube digitaaltjes
ik hoor geen barst om
me heen het kan me
ook geen hout meer schelen
ik deel al alles met zovelen
wil melker
03/07/2018
Reacties op dit gedicht
| lodi: | Dinsdag, juli 03, 2018 21:19 |
| In de mensheid zien hoe sommige zich binnen- dringen in iemands leven, een bestaan die zij hadden opgebouwd zomaar door hun zien afbrokkelen, geen vertrouwen meer kunnen hebben in hoe de mensheid nu werkelijk in elkaar steekt soms toch wel jammer om die afgebrokkelde muur te moeten zien, door hen die niet eens jou levensdoelen kennen... liefs lodi |
|
| waterval: | Dinsdag, juli 03, 2018 14:52 |
| ik moet vooral denken aan het "hoogsensitief zijn".. daarmee komt een lading aan indrukken naar binnen, het kan een verrijking zijn maar het kan je ook breken. Het moderne en jachtige leven vol van lawaai en stress is een ernstige belaging... groetjes, van ~~~waterval~~~ |
|
| Anneke Bakker: | Dinsdag, juli 03, 2018 11:27 |
| Je hebt vast geestverwanten die die dingen met jou willen delen Wil, wél bijzonder hoor. Nu het je allemaal geen barst meer schelen kan laat je het met veel genoegen aan ons lezen, ook aan hen met vele jaarringen. Graag gelezen met zonnige groet. Anneke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: wil melker | ||
| Gepubliceerd op: 03 juli 2018 | ||
| Thema's: | ||