We staan in de overvolle kroeg nog geen drie meter van elkaar vandaan,
kon ik maar voor altijd zo blijven staan.
ik kijk naar jou en jij naar mij,
onze mooie tijd is nu voorbij.
ik lig niet langer meer in jouw brede armen,
maar met je blik kan je me nog steeds verwarmen.
het liefst wil ik weer terug naar die tijd,
of krijg ik dan weer spijt?
spijt dat ik je ooit heb leren kennen,
en dat ik weer opnieuw aan die eenzaamheid moet wennen.
dit gedicht heb ik opgedragen aan ROBBIE en voor reactie's kun je me altijd mailen,graag zelfs,sylvana slhengst@hotmail.com