Lieve Pluisje,

7 oktober, 5 uur...de klok slaat theoretisch gezien,
en daar begon onze vriendschap die nog dagelijks wordt herzien.
Velen van ons z ullen ons niet begrijpen,
vandaar soms alle kritiek en verwijten.

Mar wij weten waar het om gaat,
daarom maakt het ons af en toe kwaad.
Als we achter ons rug om een opmerking horen,
die ons diep van binnen een afgrondje in boren.

Maar dan hebben wij elkaar,
en die gedachte maakt alles minder zwaar.
Samen klimmen we weer naar boven,
en we blijven in de toekomst geloven...

De vriendschap van ons,
ontstaan op het water,
tijdens de rit naar Engeland.
En blijvend als water,
waar ijs uit ontstaat.
Ijs op de Noordpool,
iets dat nooit ten onder gaat.

Met pluimen die wij elkaar hebben gegeven,
komen we weer in het betere leven.
Samen maken we sterke vleugels,
om naar het land van vriendschap en geluk te vliegen.
En uit dank nemen we onze vrienden mee,
op onze reis naar de vrienschapsregenboog.

En als we die, na lange weg bereiken.
Door middel van vallen, opstaan,
lachen en huilen.
Dan o mhelzen we elkaar,
en hebben we bijna net zoveel te vieren,
als jou verjaardag vandaag.
Loes, gefeliciteerd,
je bent me ontzettend veel waard!

(Dit gedicht heb ik samen met Carlijn gemaakt. Carlijn, bij deze BEDANKT! Liefje... zeker wel voor herhaling vatbaar hoor)