’s ochtends na het onweer
bijna helder wit de kleur
alsof te dik opgelegd
zó dat berkenbladeren
stralen als middaglicht
dat jij met open armen opvangt
schemerende gestalten
die vanuit weidegroen
amper zichtbaar
de nacht aftellen
om zwevend te volharden
in vroege ochtendlucht
om dan als dauwdruppels
van het ene moment op het andere
onzichtbaar worden
en plots helemaal verdwijnen
sunset 10-08-2018
Reacties op dit gedicht
