de zon zal nooit herrijzen
langzaam sluipt koning
van de zwarte nacht
binnen in het hart
laat zaden kiemen
van zwarte bomen
eens gezaaid
bomen met takken
maar zonder blad
kal en kil
de echo van een gil
wordt door stilte overmeestert
het wordt doodstil
de schaduw van
de schemering
maakt grijs zwart
maar dan als
een nieuwe dag
het zwart zal breken
wordt het langzaam licht
en zal je beseffen
dat de zon nooit zal herrijzen
op de plaats waar hij onderging
christa
Reacties op dit gedicht
| september: | Zondag, augustus 19, 2018 13:01 |
| Erg mooi gedicht Christa. Ik las het al eerder maar het is zo'n gedicht wat bijblijft. En na verloop van tijd nog meer en weer aan diepte wint. Prachtig! | |
| voske: | Zaterdag, augustus 18, 2018 21:04 |
| Er schuilt hier een zeer wijze les in. Iets teveel zwart gebruikt+ stilte -stil zit ook net niet goed.Maar helemaal niet mis. |
|
| Hans Winter: | Woensdag, augustus 15, 2018 11:10 |
| in je gemis ten goede wenden opent hopelijk ergens licht in zicht. groetje, hans |
|
| Clarice: | Dinsdag, augustus 14, 2018 23:37 |
| Een mooi gedicht, Christina, erg rakend geschreven. Gts Clarice | |
Over dit gedicht
| Auteur: christina |   
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 14 augustus 2018 | ||
| Thema's: | ||